Bongosy

chrish

BONGOSY to instrument kubański, składający się z dwóch na stałe z sobą połączonych bębenków o jednakowej wysokości korpusu i różnych średnicach. Korpus oryginalnych bongosów wykonany jest z klepek drewnianych, a jednostronnie naciągniętą membranę stanowi skóra kozła. Korpus ma kształt walca lub stożka ściętego. Wysokość korpusu wynosi od ok. 14 do 20 cm, średnica mniejszego bębenka 12-15 cm, większego 16-20 cm. W ludowych instrumentach skóra przybita była do korpusu gwoździami. Aby ją odpowiednio naciągnąć, podgrzewano ją przed użyciem. Współczesne bongosy zaopatrzone są w metalową obręcz i śruby naciągowe, pozwalające na regulację napięcia membrany.

Na bongosach gra się palcami, siedząc i trzymając instrument między kolanami. Mniejszy bębenek (macho) powinien znajdować się z lewej, a większy (hembra) z prawej strony grającego. Jeśli bongosy obsługiwane są przez muzyka grającego równocześnie na innych instrumentach perkusyjnych, umieszcza się je na specjalnym statywie. Często bongosy wchodzą w skład zestawu perkusyjnego, perkusista gra wówczas na nich pałkami. Bongosy pobudzane pałkami, pozbawione są charakterystycznego i różnorodnego brzmienia, jakie produkuje instrument pobudzany palcami.

Bongosy są nierozłącznym partnerem bębnów Conga.
CONGA jest jednym z podstawowych instrumentów perkusyjnych krajów Ameryki Łacińskiej. Czarni niewolnicy sprowadzeni z Afryki do krajów Nowego Świata przywieźli z sobą wiele różnych bębnów, używanych zarówno w czasie rytuałów religijnych, jak i do tańców i śpiewów ludowych. Korpusy bębnów wykonane były z wydrążonego pnia, a membrany sporządzano ze skór różnych zwierząt. Conga jest unowocześnioną konstrukcyjnie wersją afrykańskiego bębna jednomembranowego. Jej korpus wykonany jest z szeregu klepek drewnianych, wygiętych i sklejonych razem w taki sposób, że tworzą kształt beczki. Membranę stanowi gruba i specjalnie wyprawiona skóra muła, naciągnięta na korpus za pomocą metalowej obręczy i kilku śrub. Conga jest nazwą ogólną dla rodziny trzech instrumentów o identycznej budowie, różniących się wymiarami i funkcją muzyczną. Według nomenklatury kubańskiej największy z bębnów nazywa się tumbadora lub tumba, średni llamador, a najmniejszy quinto. W nomenklaturze komercjalnej krajów anglosaskich przyjęto odpowiednio nazwy tumba, conga i quinto. W folklorystycznych zespołach kubańskich każdy instrument obsługiwany jest przez innego muzyka. Na tumbie gra się prosty rytm podstawowy, na condze rytm dopełniający, a quinto pełni funkcję improwizującego instrumentu solowego. Oczywiście wielkości instrumentu jest przyporządkowana wysokość jego brzmienia; tak więc tumba jest instrumentem najniżej, a quinto najwyżej brzmiącym. Grając na pojedynczym instrumencie, muzyk siedzi i trzyma go pomiędzy kolanami. Conga nie może stać wówczas pionowo na podłodze; żeby uniknąć zatkania dolnego otworu, muzyk musi ją nieco odchylić od siebie. We współczesnych zespołach stosowany jest najczęściej zestaw dwóch cong, umieszczonych na specjalnych statywach i obsługiwanych przez jednego muzyka. Muzyk gra na nich w pozycji stojącej lub siedzącej. Poziom umieszczenia cong. można regulować odpowiednim mechanizmem, w który zaopatrzone są statywy. Bęben niżej brzmiący znajduje się po prawej, a wyżej brzmiący - po lewej stronie muzyka. Niektórzy wybitni soliści stosują zestaw trzech i większej ilości cong o różnej wysokości dźwięku. Najczęściej spotykane w sprzedaży są congi o średnicach membrany: quinto 20-23 cm (8-9 cali; l cal = 2,54 cm); llamador (conga) 25-28 cm (10-11 cali); tumba 30-33 cm (12-13 cali). Długość korpusu jest na ogół jednakowa dla zestawu dwóch cong i wynosi 60-80 cm. Ouinto bywa nieraz krótszy. Najczęściej stosowane w orkiestrach zestawmy dwóch cong posiadają następujące wymiary membran: tumba 33 cm, conga 28 cm.

Wspominając o bongosach, mówimy też o innych instrumentach perkusyjnych, takich jak:

CLAVESY

Na claves składają się dwa, równej długości kawałki drewna, o średnicy około 3 do 4 cm i długości pomiędzy 15 a 25cm. Gra się na nich uderzając jednym klawesem w drugi, przy czym pierwszy trzymany jest za sam koniec, a drugi układany na zwiniętej w pudło rezonansowe dłoni.

COWBELL

Z ang. "krowi dzwon" - przeszkadzajka perkusyjna, wyglądem przypominająca właśnie dzwonek zawieszany krowom na szyi. Służy przede wszystkim to grania rytmów poprzez wybijanie pewnych regularnych lub nieregularnych wartości rytmicznych. Może stanowić element zestawu perkusyjnego

A także inne instrumenty, takie jak: shakery, marakasy, agogo, timbalesy, guiro, samba bellsy i inne.